Buenas a todos!
Bij deze opnieuw een vers verslagje uit Pojom!
Ik ga het vooral houden bij de onderstaande foto's. Met andere woorden: laat jullie verbeelding rijkelijk werken, dat zegt veel meer dan enkele woordjes.
Toch wil ik de geïnteresseerden onder jullie een geweldige tip geven voor enkele situerende verhalen over Pojom en zijn inwoners:
De blog van Fam, de schoolvrijwilligster die hier op dit eigenste moment met mij samen in de clinica woont en dus in grote lijnen dezelfde ervaringen als mij opdoet buiten de werkuren. Aangezien ik haar omschrijvingen heel toepasselijk vind, verwijs ik jullie met veel plezier door naar onderstaand adres:
http://www.faminguatemala.blogspot.com/
Excuus voor het valsspelen, maar met toestemming van de auteur, bronvermelding én een gebrek aan goesting om zelf veel te typen, vind ik dit een mooie oplossing voor ons allen. :)
Op medisch vlak enkele kort-omschreven ervaringen:
- De TBC-plaag is ondertussen gelukkig een beetje uitgedoofd. Positieve patiënten hebben hun medicatie opgestart, negatieve patiënten lopen niet meer verder rond in angst en wij kunnen terug op beide oren slapen, hoewel... :
- Gisteren om 6.00u in de morgen werd er plots op de deur gebonkt: een man die ons kwam verwittigen dat zijn drie-maand-zwangere echtgenote een epilepsie-aanval doormaakte. Katleen en ik met koplamp en laarzen (jawel, laarzen, want 's avonds en 's nachts regent het hier vaak pijpenstelen en van wegen zijn hier nauwelijks sprake) gewapend richting het huisje van de patiënte (lees: rotsbeklimming op nuchtere maag). Het medisch aspect zal ik jullie besparen, maar er kan gelukkig gesproken worden van een goede afloop: moeder, en dus ook kind, zijn op dit moment onder controle met medicatie!
- Diezelfde dag, gisteren dus, weerklonk rond 21u 's avonds opnieuw het gebons van een emergencia... Dit keer een vrouw van middelbare leeftijd die om één of andere duistere reden een steen tegen haar hoofd had gekregen. Het gevolg sprak voor zich: een joekel van een bult, een hoofdwonde, misselijkheid, pijn en tranen. IJS LEGGEN, zou de logische reflex zijn thuis. Allemaal goed en wel, maar dat behoort hier niet bepaald tot de mogelijkheden in Pojom-city... Conclusie na de eerste zorgen: een hersenschudding, en dus voorgeschreven bedrust in een donkere kamer. Dat laatste zal geen enkel probleem vormen, door de afwezigheid van ramen en elektriciteit in de huizen hier. Ik heb met andere woorden een goed oog op de afloop van dit verhaaltje :)
Hopelijk alles ook dik inorde in België. Geniet van de zomer, de tijd vliegt!
Adios pues!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten