El tiempo vuela...

Buenas a todos!

Hier zit ik dan opnieuw, achter het computerscherm, na een drukke werkdag. De tijd vliegt, el tiempo vuela, zoals overal ter wereld als je het naar je zin hebt. Ik ben nu al meer dan een maand van huis, zo snel!
Hier in Pojom alles 'muy bien'. Hieronder vinden jullie opnieuw enkele foto's, ter illustratie van de korte verhalen uit het dagelijkse en minder dagelijkse leven hier.
Algemeen hoogtepunt van de voorbije weken was "la fiesta de la clinica", een groot jaarlijks feest voor heel Pojom en omstreken, ter ere van de verjaardag van de clinica. In de voormiddag organiseerden we een groot spel voor zo'n 300 kinderen. Chaos, chaos en... jawel, chaos, maar ook super tof, zo'n bende zich zien amuseren. Namiddag was het tijd voor de volwassenen: een groot voetbaltournooi en een portie volksdans. Kortom, een typisch Vlaams volksfeest, maar dan op een bedje van Guatemalteekse sfeer en gebruiken. De hele dag speelde de 'marimba', het typische instrument hier, op de achtergrond. Een geslaagde dag!
Ook op medisch vlak heeft de tijd hier absoluut niet stil gestaan. Naast het gewone werk, de typische consultas, huisbezoeken en educatie van de plaatselijke medewerkers, hebben we hier in Pojom enkele bijzondere spoedgevallen over de vloer gekregen.
Zo was er vorige week Mateo, een jongeman van 17 jaar, die tijdens het werken op het veld een wonde opliep aan zijn hand (schuldige: de manchette). Huid, spieren en pezen werden volledig doorkliefd en door die grote omvang, verloor hij ook veel te veel bloed. Na de eerste vaststellingen, besloten we al snel dat dit ons petje te boven ging, en dat Mateo zo snel mogelijk naar het nationale ziekenhuis moest. Zo gezegd, zo gedaan: infuus, massa's compressen, een drukverband, pijnmedicatie en hup: in 1,2,3 zat ik in de laadbak van een pick-up met Wouter en Mateo, 'klaar' voor een toch van zeven uur door weer en wind (en dus ook de typische regenvlagen van de late namiddag), met een plastieken zeil als bescherming. Het was een helse rit, met bloeddrukval en afbinden inbegrepen, maar uiteindelijk kregen we Mateo goed en wel in het ziekenhuis van Huehuetenango. Ondertussen werd hij geopereerd. Morgen verwachten we hem terug hier in Pojom. We hopen hier alvast dat hij zijn hand terug functioneel zal kunnen gebruiken, al waren de omstandigheden van de eerste uren natuurlijk niet optimaal... Duimen dus!
Toen Wouter en ik eergisteren terug arriveerden in Pojom, heerste er een gemengde sfeer in de clinica: enerzijds de blijde aankomst van de Duitse Sarah, de nieuwe medische verantwoordelijke die hier een jaar zal werken en wonen. Anderzijds de geboorte van een prematuur kindje (1 kg 100 gram), iets vroeger op de dag. Omdat de familie besloten had om moeder (15 jaar) en kind niet over te brengen naar het ziekenhuis in Huehuetenango, en het lot dus zijn werk te laten doen, trachtten wij dat lot een klein handje toe te steken met een opname hier in onze clinica. Gisteren echter besloot de familie om ook deze opname te onderbreken en zonder verdere medische bijstand naar huis te vertrekken. Het is voor ons, Westerlingen, enorm moeilijk te vatten waarom men niet altijd het onderste uit de kan wilt halen om een leven te proberen redden. Het gaat echter veel dieper dan dat, met andere opvattingen over leven en dood, visie op het stadsleven en de traditionele cultuur daartegenover. Uiteindelijk kunnen wij met dit project enkel proberen medische hulp aan te bieden waar mogelijk, en blijft het de vrije beslissing van de familie deze al dan niet te aanvaarden. Die beslissing hebben wij nu gerespecteerd, uiteraard, waardoor het einde van dit verhaal ook voor ons (voorlopig) een raadsel blijft.
Niet altijd makkelijk, soms zelfs moeilijk, maar des te boeiender, zo'n zomer in Pojom.

Adios,

Gunther