Met de kip in de handen. Gisteren kregen we deze cadeau van de familie die jullie hieronder ook kunnen zien op de groepsfoto. Vader en zoon verbleven hier een hele week bij ons in de clinica, in onze 'cuarto de los pacientes'. Het zoontje wegens een overdosis medicatie die een zogezegde dokter elders hem had toegediend, de vader voor een lelijk geïnfecteerde wonde. Ondanks het feit dat ze het eigenlijk helemaal niet breed hadden, stonden ze er toch op om ons gisteren hun dikste kip te schenken bij hun vertrek uit de clinica. Ze hebben het hier naar hun zin gehad, ondanks de omstandigheden en het feit dat ze zeer ver van huis zaten hier. Aan solidariteit was er echter geen gebrek: heel veel Pojomeros kwamen elke dag op bezoek en brachten eten en hout voor hen mee, terwijl ze hen van haar nog pluim kenden. Nu zit hun verblijf er dus op. Vader en zoon stellen het goed. Voor de kip timmerden Wouter en ik vandaag een hok in elkaar, wat maakt dat we dus een nieuwe bewoner hebben in de clinica!
Draai jullie hoofd 90 graden en zie een plaatje om jaloers op te worden... Zoals jullie zien: afgelopen zondag was deze grote waterval mijn persoonlijke douche. Locatie: de laguna van Yalanhuitz. Hier gaan we 's zondags geregeld met de vrijwilligers naartoe om even uit te rusten van de drukke werkweek. Het is een prachtige plek: grote watervallen die abrupt eindigen op rotsen waar je op kan zitten luieren. En dat is niet alles: op onderstaande foto zie je de overgang van die rotsen in een felblauw meer, ideaal om in te duiken voor een verfrissende plons.
Ook deze zondag trokken we naar de laguna in Yalanhuitz. En persoonlijk had ik het deze keer voor het eerst écht nodig om er eens tussenuit te zijn.Verklaring?: een bijzonder drukke week, met onze 2 patiënten die opgenomen waren, de externe consultas, en een reeks spoedgevallen 's avonds en 's nachts... En dat allemaal bovenop het gewone werk van ongeveer 25-30 patiënten per dag.
Afgelopen vrijdagavond kregen we trouwens, wat mij betreft, een spoedgeval binnen dat voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan... André, 8 jaar, komt hier aan na een lange tocht, met zijn gezichtje fel toegetakeld door een kettingzaag. We deden ons uiterste best om zo goed mogelijk te hechten, maar het resultaat is uiteraard verre van perfect. Frustrerend, als je weet dat het veel beter kan door specialisten, maar hier is het alternatief van het zelf doen de wonden 7 uur langer open laten en een afgrijselijke tocht naar de stad aan te zetten, met waarschijnlijk hetzelfde resultaat, want daar zijn ook geen chirurgen beschikbaar 's avonds laat. Gelukkig komt André in aanmerking om in oktober geopereerd te worden door een Amerikaanse plastisch chirurg, die via een artsenorganisatie elk jaar één week gratis operaties komt uitvoeren voor de meest dringende gevallen in deze regio.
Met een aantal kinderen die mij graag hebben omdat ik groot genoeg ben om de laagsthangende appelsienen uit de bomen te plukken. Zo moeten zij er niet helemaal inkruipen.
En jawel... met een plaatselijke sombrero, afgelopen zondag gekocht op de markt.
Nog maar twee weken en mijn tijd in Pojom zit er al op. Twee maanden, in een vingerknip voorbij gevlogen. Ik ga er nog eventjes niet aan denken. Let op: daarna wacht er nog wel iets leuks: 3 weken rondreis in Guatemala en Mexico, samen met Jens en Sabine. Geen reden tot klagen dus.
Adios pues,
Saludos,
Gunther
Geen opmerkingen:
Een reactie posten